Achtste van de achste maand, grootva slaapt, voor de laatste keer

16/5/1922 - 8/8/2011

Je wilde weg, want ademen werd moeilijk, je huis en tuin te groot, alles was gebeurd, geleefd, bereisd. “Ge kunt nie hebben en gehad hebben”, zei je keer op keer. Tot wederom horen grootva, ik denk aan jou. Aan vrijheid, aan landschappen en wandelingen, je eigen ding doen, aan rust, aan gezond boerenverstand, aan veilig rijden, “nooit geen ongeluk gehad”, aan onverwacht advies over huizen, want ook wij worden volwassen, aan vuurke stook, met groene takken en benzine helemaal achterin de tuin, aan een Duits bierke om 11 uur in de ochtend, aan het Pajottenland, waar de tijd wat stiller staat, aan grootmoe, die je als de beste kent, “Jean, hij zal nooit nie veranderen”, aan Strijland, waar je van hield, want je was een strijder op jouw manier, je streed voor je zelfstandigheid.

‘Miratje’, zo noemde je je eerste achterkleinkind, want 6 kinderen en al 5 kleinkinderen gaf je dochter door. Zij, soms even vastbesloten als jezelf, heeft je geholpen in die laatste moeilijke jaren, hoe kon je vrij blijven en toch geholpen worden? Mama was bij jou toen je vredig stopte met ademen in deze wereld, die zoveel veranderd was sinds je geboorte.

Jij zei altijd opnieuw aan het einde van een telefoongesprek, “Maak het goed, maak het goed he man”. We maken het allemaal goed, daarom kon jij rustig vertrekken. Maak het goed grootva.