Veel

Soms is het leven gewoon veel tegelijkertijd. Hoe kan je dan uitleggen wat er allemaal gebeurd is en aan het gebeuren is? Hoeveel letters Mira al kan schrijven, hoe je de dood van een grootvader (89) ver weg beleeft, hoe heet de zon soms al prikt op het einde van de winter, hoe mijn schoonzus wachtend in verwachting is, maanden van platliggen uit voorzorg om een vroegtijdige bevalling te vermijden, hoe Maya geen schrik meer heeft van de hond die even groot is als zij, hoe Mira niet ophoudt tot ze weet hoe je "I love Mama" voor haar spelt, hoe Malini in haar zwemles min of meer doet waar ze zin in heeft, en niet alleen in de zwemles, hoe Parul elke week een druk schema afwerkt van twee dagen school voor de ene, drie voor de andere, muziek, sport, Maya haar dutjes en af en toe even naailes, hoe mijn grootmoe in Mortsel rustig wacht op haar einde, hoe ik nog wel kan spreken tegen haar maar zij niet meer, maar ze luistert, hoe de sneeuw hier in de heuvels dit jaar smelt voor we erheen raken, hoe een universiteitsvriendin in Antwerpen aan haar levenseinde komt, hoe ik voor het werk toch niet naar Beiroet ga dit jaar, maar wel Kuala Lumpur, hoe mijn jongste broer naar werk zoekt, hoe soms plots de woestijnen van dit land even komen binnenwaaien, een verhaal op het werk van iemand haar vader over auto ongelukken met kangoeroes zonder andere getuigen dan de meute kangoeroes, over hoe Pukkelpop hier een nieuwsfeit is, over hoe dit natte jaar voor zoveel nieuw gras gezorgd heeft dat de bosbranden deze zomer weer heet gaan worden, over die Belgische bezoekers die toch nog niet komen want het is gewoon ver, over die platte band deze week die mij voor het eerst noopte om de auto op te krikken, vast te stellen dat je het wiel er niet afkrijgt zonder de bouten eerst los te maken op de grond, dus dubbel krikwerk, hoe komt het dat mijn vader me dit nooit geleerd heeft, misschien omdat we te weinig klapbanden reden, hoe mensen trots zijn op koffie hier in Melbourne, veel gestoomde melk en take away koffie, maar het is lekker, hoe politiek hier een boksmatch is tussen twee grote partijen, groen is hier radicaal, hoe Maya plots een nachtje doorslaapt, hoe Malini dan weer in het midden van de nacht schrik heeft van de tijger, hoe ik nog altijd geen bevredigend antwoord heb over vragen over de politieke crisis in Brussel en hoe ik altijd de vraag krijg of ik een Frans accent heb, hoe?

Hoe kan je dat allemaal vatten, misschien met een foto.

Ganesh schilderijen

Mijn schoonmoeder is eergisteren uit Melbourne naar India vertrokken om de assen van haar man tot aan de bron van de Ganges te brengen. Zijn overlijden vorig jaar in november lijkt plots weer dichtbij, ook al is het al meer dan negen maanden geleden. Intussen spreken onze kinderen vloeiend Engels, krijgen ze binnenkort een Australisch nichtje of neefje erbij.

Mijn schoonvader schilderde graag en hij maakte wel tien schilderijen van de Indische olifantengod Ganesh, (die alle obstakels verwijderd). Mijn schoonmoeder heeft ze allemaal op foto en wil ze in India laten afdrukken op canvas, want de schilderijen zijn nu bij familieleden over de hele wereld.

Ik wens haar eens goede reis.

Jeroen

Achtste van de achste maand, grootva slaapt, voor de laatste keer

16/5/1922 - 8/8/2011

Je wilde weg, want ademen werd moeilijk, je huis en tuin te groot, alles was gebeurd, geleefd, bereisd. “Ge kunt nie hebben en gehad hebben”, zei je keer op keer. Tot wederom horen grootva, ik denk aan jou. Aan vrijheid, aan landschappen en wandelingen, je eigen ding doen, aan rust, aan gezond boerenverstand, aan veilig rijden, “nooit geen ongeluk gehad”, aan onverwacht advies over huizen, want ook wij worden volwassen, aan vuurke stook, met groene takken en benzine helemaal achterin de tuin, aan een Duits bierke om 11 uur in de ochtend, aan het Pajottenland, waar de tijd wat stiller staat, aan grootmoe, die je als de beste kent, “Jean, hij zal nooit nie veranderen”, aan Strijland, waar je van hield, want je was een strijder op jouw manier, je streed voor je zelfstandigheid.

‘Miratje’, zo noemde je je eerste achterkleinkind, want 6 kinderen en al 5 kleinkinderen gaf je dochter door. Zij, soms even vastbesloten als jezelf, heeft je geholpen in die laatste moeilijke jaren, hoe kon je vrij blijven en toch geholpen worden? Mama was bij jou toen je vredig stopte met ademen in deze wereld, die zoveel veranderd was sinds je geboorte.

Jij zei altijd opnieuw aan het einde van een telefoongesprek, “Maak het goed, maak het goed he man”. We maken het allemaal goed, daarom kon jij rustig vertrekken. Maak het goed grootva.