We zijn al enkele dagen in Pune, kleine maar snel groeiende stad in het binnenland en veel koeler dan Bombay. De meisjes spelen veel met en soms naast hun nichtje Shreya. Wij rusten uit en praten bij met de ouders. Het weekend rijden we de heuvels in, naar het nog aangenamere klimaat van Talegon waar Parul haar nonkel en tante wonen. Twee jaar terug logeerden we daar toen Malini pas geboren was.
Op weg naar Talegaon wil Mira terug in een riksha zitten. Dat is er nog niet van gekomen. Nu we met drie kinderen zijn is dat echt wel wat gevaarlijk voor mijn Westerse norm zeg maar. Ik heb natuurlijk ook bij Handicap International gewerkt en weet welke rampzalige gevolgen onveilig verkeer hebben in ontwikkelingslanden. Ok, het India waarin wij verblijven is heel geavanceerd, maar toch, er is geen bewustzijn rond het belang van kinderzitjes e.d., een riem vanvoor in moderne wagens is wel al normaal, maar achteraan dan weer niet. Iets doen aan verkeersveiligheid kan uiteraard enkel als je zowel werkt met de politie, scholen, publieke opinie en aangepaste infrastructuur hebt, maar intussen houden wij met een bang hart onze kindjes op de schoot met onze riem over hun buikje. De enige geruststelling is dat je vaak niet verder geraakt dan de tweede versnelling. Nichtje Shreya die twee jaar oud is mag wel los zitten en valt dan ook dikwijls niet onhard. Onverantwoord lijkt me dat dan, maar misschien leert ze zo wel beter met risico's omgaan? Net zoals de stenen tas waaruit ze mag drinken en die dan wel eens in scherven valt, of de ventilater waar ze even haar vinger tussen stak zonder dat er daar veel drama rond gemaakt werd. Mira merkt ook dat het verkeer en de regels heel anders zijn. Ze wil snel aan moeke en vake vertellen dat ze vooraan in de auto heeft mogen zitten op papa zijn schoot.
No comments:
Post a Comment